Een man wilde hardlopen, maar hij begon steeds maar niet. Dat frustreerde hem mateloos. Hij ging naar het huis van een oude wijze voor hulp. De wijze zat aan tafel, lezend in een boek. Aan zijn voeten lag een hond te slapen.
Toen de man binnenkwam, keek de wijze op en vroeg: “Goedemiddag, hoe kan ik je helpen?”
“Ik wil zo graag hardlopen, maar ik begin steeds maar niet!” zei de man.
“Oh,” zei de wijze.
“Hoe zorg ik ervoor dat ik ga hardlopen?”
“Zo doe ik het altijd: ik trek mijn schoenen aan en ik begin.”
“Nee, je begrijpt het niet! Was het maar zo simpel.”
“Oh,” zei de wijze. “Waarom is het eigenlijk niet zo simpel?”
De hond deed één oog open.
“Omdat ik alle tips die er zijn al geprobeerd heb. Ik heb mijn sportschoenen de avond van tevoren klaargezet, opzwepende muziek geluisterd, een schema gemaakt. Maar niets werkt. Ik laat mijn sportschoenen de volgende ochtend gewoon staan, luister de opzwepende muziek op de bank en het schema verdwijnt in een la.”
“Oh,” zei de wijze weer.
De man gooide zijn armen moedeloos in de lucht. “Nu wil ik de kracht en motivatie vinden om eindelijk te beginnen! Ik ben het zo zat dat ik daar niet méér van heb! Wat kan ik daaraan doen?”
De wijze krabde over zijn kin en zei toen: “Hardlopen schijnt kracht en motivatie te geven.”
“Hm…” mompelde de man. Peinzend liep hij naar de deur en liep naar huis.
De volgende dag stond hij vroeg op.
Toen begon hij met hardlopen.
De hond gluurde door het raam naar buiten en zag de man voorbij rennen. “Hoe kan dat nou?!” riep de hond verbaasd. “Waarom lukt het hem nu opeens wel? Je hebt hem niet verteld wat hij kon doen om eindelijk te beginnen met rennen.”
De wijze grinnikte. “Hij begon steeds maar niet met hardlopen omdat hij er niet klaar voor was. Maar hij was er wél klaar voor om kracht en motivatie te vinden. Dus deed hij wat daarvoor nodig was.”
De hond dacht na. “Dus je weet of je ergens klaar voor bent als je het doet?” vroeg hij.
De wijze knikte.
De hond fronste. “Maar wat moet je dan doen als je ergens niet klaar voor bent maar er wel klaar voor wílt zijn? Ik wil er bijvoorbeeld heel graag klaar voor zijn om te stoppen met koekjes stelen uit de glazen pot, maar ik blijf het telkens doen.”
“Ah, dus dáár blijven alle koekjes!” riep de wijze met zijn vinger in de lucht en een lach om zijn mond. “Maar het is een goede vraag die je stelt. Laat mij jou vragen: stoppen met koekjes stelen doe je niet, maar wat doe je wél?”
“Ik blijf het proberen.”
“Dan weet je waar je klaar voor bent,” zei de wijze.
“Dan ben ik er klaar voor … om het te blijven proberen? Want dat is wat ik doe.”
“Precies.”
“En nu?”
“Nu komt er een dag waarop je een schema maakt of iemand opzoekt die je kan helpen. En dan komt er een dag dat je stopt met koekjes stelen. Of die dagen komen niet en je blijft het voor altijd doen. In alle gevallen weet je waar je klaar voor was.”
“Nou, daar heb ik echt wat aan zeg! Wat moet ik dan doen tot die tijd? Mijn wens dan maar loslaten ofzo?”
“Ja.”
“En als dat lukt, als ik het loslaat en stop met proberen? Dan blijf ik dus altijd koekjes stelen?”
“Ja. Totdat je misschien op een dag iets hoort of denkt of ziet waardoor je weer begint met proberen ermee te stoppen. En als dat dan lukt, ben je er klaar voor.”
“En als het niet lukt om het los te laten?”
“Dan ben je …”
“… er blijkbaar nog niet klaar voor om het los te laten,” maakte de hond de zin van de wijze af. “En laat me raden: dan kun je het dus maar beter loslaten om het los te willen laten!”
De wijze gniffelde. De hond rolde met zijn ogen.
De wijze legde zijn hand op de rug van de hond en gaf hem een aai.
“Weet je wat helpt om dingen los te laten?” vroeg hij met twinkelende ogen.
“Hm?” mompelde de hond. Hij voelde de bui al hangen.
De wijze barste in lachen uit.
“Hardlopen!”
De hond zuchtte, stond op en liep naar de deur. Onderweg graaide hij een koekje uit de glazen pot.
Toen begon hij met hardlopen.
